Peace to Us in Our Dreams

Σκηνοθεσία: Sharunas Bartas
Παραγωγή: Lithuania / France / 2015
Διάρκεια: 107'

Ολόκληρος ο ανθρώπινος πολιτισμός, ολόκληρη η πρόοδος μας αποκάλυψε αυτό που εξ' αρχής φαινόταν αυτοσκοπός: ματαιότητα. Το πέπλο αφαιρέθηκε. Ο κόσμος αποκαλύφθηκε στην εντέλεια του. Το κρυφό νόημα το πραγμάτων αποδείχτηκε κενό. Κούφιο. Όλες οι συνδέσεις και οι δεσμοί μεταξύ των πραγμάτων και των όντων απλές ασήμαντες απαριθμήσεις. Η ζωή, σε κάθε αναχαίτισή της, εξακολουθεί να είναι ένα θαύμα. Η ζωή θα εξακολουθεί να είναι ένα θαύμα όσο θα υπάρχει κάποιος να μπαίνει στον κόπο. Όσο θα υπάρχει κάποιος να κλέβει ντομάτες από τον κήπο του γείτονα. Όσο το αγόρι θα ερωτεύεται το κορίτσι. Όσο θα υπάρχει κορίτσι πρόθυμο στο φλερτ. Όσο θα υπάρχουν άνθρωποι να παθιάζονται  να κουβεντιάζουν και να συγκρούονται για τυχαιότητες όπως η κλασσική ή η φολκ μουσική. Όσο κάποιος θα τρέχει για να διαφύγει απ' τον θάνατο. Όσο κάποιος θα τρέχει υπακούοντας προς την έλξη του θανάτου. Όσο θα υπάρχει κάποιος να μαγεύεται από τα χρώματα μιας πεταλούδας με μια ένταση ασύγκριτα πιο ποιοτική σε σχέση με όλες τις επιστημονικές ή της καλλιτεχνικές κατακτήσεις. Η φύση απέραντη και αιώνια -σχεδόν αθάνατη- θα στέκει εκεί να γιορτάζει και να υμνεί όλες αυτές τις ασημαντότητες που αύριο κιόλας θα έχουν λησμονηθεί. Είναι ένα είδος θείας αγάπης η λήθη. Ένα είδος θείας προνοητικότητας. Η κινητήρια δύναμη του σύμπαντος. Το μυστικό της περιστροφής. Στην περιφέρεια ενός κύκλου όπου τα ίχνη σβήνουν ό,τι διανύουν για να ξανά-διανυθούν. Στα ονειρά μας θα ανακαλούμε τη γαλήνη που φτιαγμένη από εμάς βρισκόταν ήδη έξω από εμάς.

Les dames du Bois de Boulogne

Σκηνοθεσία: Robert Bresson
Παραγωγής: France / 1945
Διάρκεια: 86'

Όλα τα γράμματα που έχουν γραφτεί, γράφτηκαν στην απουσία των άλλων. Ποτέ στην παρουσία. Είναι η απουσία τους που μας κάνει να στρεφόμαστε προς το μέρος τους. Όταν οι άλλοι απουσιάζουν, είμαστε μόνοι. Και κανείς δεν μπορεί να υποφέρει τη μοναξιά του. Ο εαυτός μας, μας έχει αποκαλύψει όλη τη δυστυχία του να είμαστε εμείς, κι αυτό είναι αφόρητο. Θέλουμε να εξασθενίσουμε αυτή τη δυστυχία. Να την καταπραΰνουμε. Τότε στρεφόμαστε στους άλλους. Ανήκουν κι αυτοί στην πραγματεία των αναρίθμητων ευχάριστων θορύβων και αντιπερισμασμών. 'Ετσι οι άλλοι μένουν πάντα οι άλλοι. Δεν διαπερνούν ποτέ το τσόφλι της εγγύτερης αυτογεωγραφίας μας. Μένουν πάντα έξω από εμάς, πλησίον σε μας. Αυτοί οι απόμακροι πλησίον. Κάποια στιγμή αποφασίζουμε να ζήσουμε μαζί. Αλλά ποτέ δεν συμβαίνει το μαζί. Ποτέ δεν συμβαίνει η ένωση. Γιατί οι αποφάσεις δεν οδηγούν σε συμβάντα. Οι αποφάσεις οδηγούν σε θλίψη.

Αυτό το απλό γεγονός, διαβεβαιωμένο σε όλη την υφήλιο, το γεγονός του να μη μπορούμε να δεχτούμε το γεγονός της ύπαρξής μας, μας αποκλείει ταυτόσημα και από τους άλλους. Γιατί χάρις αυτής της αδυναμίας μας, καταθέτουμε στο πρόσωπο των άλλων μια πολύ βαριά προσωπική αποστολή. Την προσδοκία της προσωπικής μας λήθης. Τους έχουμε ήδη ανταλλάξει με το φρικιαστικό πρόσωπο κάποιου σωτήρα. Επιλέγουμε να ζήσουμε μαζί τους για να μας ξεχάσουμε. Να ξεχάσουμε την αρρώστια μας, τη δυστυχία μας. Όμως όσο και αν το επιλέξουμε δεν μπορούμε να είμαστε μαζί, αφού ήμασταν ήδη μαζί, αφού υπάρχουμε αναπόφευκτα μαζί. Κι αυτό δεν είναι κάτι που εξαρτάται από κάποιο είδος ατομικής επιλογής.

Η μοναξιά μας εξιδανικεύει τους άλλους. Τους σκοτώνει. Με την απουσία τους συνδιαλλεγόμαστε κι όταν είναι παρόντες δεν μπορούμε πια να επικοινωνήσουμε μαζί τους. Την απουσία μας θέλουμε να εξαγοράσουμε με την δική τους παρουσία. Να την ανταλλάξουμε. Η επιλογή μας να είμαστε μαζί τους, δεν τους αφορά. Είναι κι αυτή μέρος του ατομικού μας σχεδίου. Έτσι, η σκόπιμη και αποφασισμένη συνύπαρξη δύο ατόμων δεν είναι παρά ο χαμός του ενός προς τον άλλο. Η εξαφάνιση του ενός προς τον άλλο. Μα όταν γινόμαστε θαυμάσια απόντες δεν μπορούμε να συναισθανθούμε ούτε την παρουσία μας ούτε την απουσία μας. Κατεψυγμένα λαχανικά. Εκείνο που εξοχα μοιραζόμαστε είναι ο θάνατος.